Rozdział trzydziesty czwarty

Anabelle 

🎝 Hurts - Somebody to die for

Wydarzenia z balu były czystą abstrakcją.

Zupełnie nie docierało do niej, że naprawdę pozbawiła drugiego człowieka życia. Nie chodziło nawet o to, że sam się na nią rzucił i pragnął zrobić to samo, czego ona się dopuściła kilka minut później. Na szyi cały czas czułą zaciskające się palce chłopaka. Przełykając ślinę miała wrażenie, że ścisk jest zbyt mocny, dusiła się, traciła powietrze. Wspomnienie tamtej nocy wracało do niej cały czas i nie pozwalało nawet na chwilę wytchnienia. Nawet we śnie nie mogła od tego uciec. Jak tylko zamknęła oczy pojawiały się od razu obrazy związane z tamtym wieczorem. Nie zawsze były one wyraźne, jednak podświadomie doskonale wiedziała, że chodzi właśnie o to. Czasem dłoń, którą wykonała ostateczny ruch, wydawała się jej ciążyć. Niewidzialne ostrze trzymane przez nią ciągnęło w dół. Zamordowała kogoś. Z zimną krwią i nawet się tym wcale z początku nie przejęła. Zabiła dawnego przyjaciela, a raczej kogoś kogo uważała za bliską osobę. Nie liczyło się to, że wcale się tak naprawdę nie znali. To było doprawdy bez znaczenia, ale kiedy go tam zobaczyła, zwyczajnie uznała, że ma jakiekolwiek prawo podejść i zachowywać się, jak gdyby nigdy nic. Prędko okazało się, że nie miała w tej sprawie nic do powiedzenia, a on od dawna miał wyrobione zdanie na jej temat. Czy o tym właśnie opowiadali jej rodzice bliskim? Całą drogę myślała nad tym, jakimi kłamstwami karmią osoby zainteresowane jej nagłym zniknięciem. Musieli przeczuwać, że coś jest nie tak, skoro brunetka nagle zniknęła z domu. Przestała pojawiać się gdziekolwiek, nawet w obecności matki czy ojca. W końcu zaczęli zadawać pytania, pojawiły się spojrzenia. Najłatwiej było uciec w kłamstwo. Powiedzieć, że córka się puściła za pół miliona. Tylko tyle chciała i oddała się całkowicie wampirowi; jednemu z najbardziej wpływowych w tym kraju. Oni nie ucierpieli, a wręcz im współczuli. Natomiast z Anabelle zrobili tą najgorszą, która zostawiła ukochaną rodzinę. Może nawet w pewien sposób było tak lepiej? Może faktycznie dobrze, że zostało to przedstawione w ten sposób? Czy naprawdę chciała być przez innych postrzegana jako ofiara? Czy cokolwiek by to zmieniło, gdyby prawda wyszła na jaw? Nie chciała poznawać odpowiedzi na to pytanie. Nie potrzebowała wiedzieć, co myśleliby ludzie o młodej dziewczynie, która została wyciągnięta siłą z własnego domu i oddana w łapska nieśmiertelnego. Czasem było lepiej żyć w nieświadomości.

Spodziewała się najgorszego, po powrocie. Do domu, ale to nigdy nie był jej dom. To było jej więzienie. Jej piekło. Do tej pory nie potrafiła zrozumieć, dlaczego nagle tak po prostu uznała, że zgodzi się z nim i sama powie, że jadą do domu. Może był to po prostu impuls, któremu się poddała. A może po prostu chciała chociaż przez chwilę udawać, że ma miejsce, do którego może wrócić – że ma po prostu dom. Ślady krwi na śnieżnobiałej sukni cały czas przypominały jej o wydarzeniach, nie potrafiła ich wyrzucić z głowy. Drogę pamiętała jak przez mgłę, tak samo następne dni były, aż nazbyt spokojne. Oboje udawali; Alexander był dziwnie miły z tym niepokojącym uśmiechem na ustach, którego nie potrafiła rozgryźć. Ona natomiast jak zawsze siedziała niemal cały czas w jednym miejscu czekając tylko na moment, aż wszystko się rozpadnie. W końcu musiał nadejść ten moment. Chwila, kiedy nie wytrzyma tego spokoju, gdy podniesie najpierw głos, a później rękę. W przerażeniu czekała, aż pojawi się chwila, kiedy po prostu złapie ją za włosy i zaciągnie na górę, nie zważając na jej krzyki, płacz czy prośby. W tym nerwowym oczekiwaniu na najgorsze wyobrażała sobie jak zrywa z niej ubrania, słyszała krzyk i czuła ból, ten nieustępujący ból w podbrzuszu. Ale dni mijały, a on był po prostu nieobecny. Zupełnie jakby nie zwracał uwagi na to, że w jego rezydencji wciąż mieszka człowiek. Człowiek, którego sobie sam tu przyciągnął i z którym robił co chciał, kiedy chciał. Teraz chyba zwyczajnie o jej istnieniu zapomniał, jakby nic już nie znaczyła.

Czekała przez kilka dni.

Przez większość czasu była sama z Betty. Nawet nie słyszała, aby jej mówił, że ma na nią uważać. A jeszcze nie tak dawno przecież przed każdym wyjściem groził, że jeśli ucieknie, konsekwencje poniosą obie i będą tego bardzo żałować. Teraz, gdy wychodził słyszała tylko przekręcany zamek w drzwiach, który i tak przecież nie był żadnym zabezpieczeniem. Miała tak wiele okazji, aby po prostu wyjść. Momentami nie było go przez ponad dwadzieścia cztery godziny, a to dawało aż nazbyt wiele czasu, żeby uciec. A jednak jak głupia kwoka trwała, czekając na powrót mężczyzny. W środku nocy budził ją dźwięk otwieranych drzwi. Czekała wtedy skulona, aż jej własne się otworzą i zobaczy w nich sylwetkę mężczyzny, ale nic takiego się nie działo. Powinna poczuć ulgę, ale tak nie było. Próbowała zrozumieć, czy zrobiła coś źle, może powiedziała za którymś razem coś nie tak i stąd brała się jego obojętność? Nie znała odpowiedzi na to pytanie, ale nie chciała też go zadawać.

Czuła, że nadeszły zmiany, których nie rozumiała. Powinna się cieszyć ze swobody, którą jej dawał, gdy nie chciał nawet na nią spojrzeć. Nie potrafiła tylko stłumić tego uczucia, które cały czas gdzieś tam w niej było. Ciężko było je opisać, a jeszcze ciężej zrozumieć, dlaczego w ogóle przejmuje się tym, że Alexander nie zwraca na nią uwagi. Miała czas dla siebie, a raczej czas na to, aby naprawdę jej ciało się zregenerowało. Ślady po siniakach, zadrapaniach powoli znikały. Teraz były już jasnożółte bądź brązowe. Ale tylko jej ciało było tym, co wracało do normy.

To był kolejny taki sam dzień, jak poprzednie. Alexander wyszedł, zostały tylko we dwie z tym podłym kocurem, który wiecznie wyglądał, jakby zamierzał się rzucić na nie z pazurami i wydrapać oczy. Wyglądał przerażająco i nawet nie próbowała do niego podchodzić, choć kochała zwierzęta. Charakterek musiał przejąć po swoim właścicielu, ale w tej kwestii było sprzeczne kto był czyim właścicielem. Jeśli Anabelle pojawiała się w salonie spoglądał na nią z góry, że swojego miejsca i obserwował. Wcale nie byłaby zdziwiona, gdyby się okazało, że w jakiś pokręcony sposób potrafi donosić swojemu panu o wszystkim, co dzieje się w domu. Jakakolwiek nie byłaby prawda, Łysek ją po prostu przerażał.

Była tu tak naprawdę sama i nie miała co robić. Próbowała parę razy zagadać do Betty, ale dziewczyna nie wydawała się być wcale chętna do tego, aby jakkolwiek z nią rozmawiać. Siedziała przez całe dnie w bibliotece, do której zawsze miała bezpośredni dostęp. Można było tu znaleźć chyba każdy gatunek. Dzięki temu się nie nudziła, a na pewno nie aż tak bardzo. Dopóki Alexander nie zwracał na nią uwagi, biblioteka wydawała się być bezpiecznym miejscem, do którego zawsze mogła się udać i po prostu zniknąć na parę godzin, zaczytując się w książkach. Teraz było identycznie, przeszła się wzdłuż i wszerz po bibliotece, uważnie przeglądając tytuły, które ją zainteresowały i z wybraną książką udała się do fotela. Można byłoby stwierdzić, że ma idealne życie; piękna biblioteka, wysokie i wygodne fotele, obok stolik, na którym stał zestaw do herbaty, którą przyniosła dla niej chwilę wcześniej Betty. I ciasteczka, ale ich nie odważyła się ruszyć. Siedziała zaczytana w historii dziewczyny z dobrego domu, która zdecydowała się na ucieczkę z nieznanym sobie mężczyzną. Nawet przez moment zastanawiała się skąd takie książki w zbiorze Devile, ale niezbyt długo zaprzątała sobie tym myśli. Nie usłyszała otwieranych drzwi, dopiero, kiedy usłyszała cichy głos wołający jej imię podniosła wzrok znad książki. Widok Betty był zaskoczeniem, a jeszcze bardziej zaskoczyła ją trzymana przez nią farba do włosów. Anabelle spojrzała pytająco na półwampirzycę, oczekując odpowiedzi bądź jakiegokolwiek wyjaśnienia.

— Potrzebuję pomocy — odpowiedziała — muszę pofarbować włosy.

— Dlaczego?

Nie spodziewała się usłyszeć takiego słowa z ust dziewczyny. Miała zawsze ładne, długie jasne włosy i Anabelle nie widziała sensu w farbowaniu ich. A przynajmniej nigdy wcześniej nie brała pod uwagę tego, że dziewczyna może to robić. Odłożyła jednak książkę, zaznaczając moment, w którym skończyła i podniosła się z miejsca. Odpowiedzi się nie doczekała. Betty odwróciła się na pięcie i odeszła. Brunetka była jednak zbyt ciekawa sytuacji, w której się znalazła i od razu podążyła za dziewczyną. Odnalazła się w malutkiej łazience na dole, która wyglądała jakby należała tylko i wyłącznie do Betty. Na niewielkiej umywalce była postawiona farba i jeśli się nie myliła, również rozjaśniacz.

— Mam naturalnie ciemne włosy — odpowiedziała z wolna rozczesując włosy palcami — muszę je przed nim ukrywać. Tak jest po prostu lepiej.

Jej odpowiedź ją zaskoczyła i nie potrafiła tego ukryć. Nie sądziła, że kolor włosów mógłby być jakąkolwiek przeszkodą czy cokolwiek znaczyć. Betty musiała wyczuć zdziwienie Anabelle, ale nie zdobyła się na to, aby jej wytłumaczyć o co chodzi. Przez moment sama Anabelle nie była pewna czy Betty wie czemu musi farbować włosy. Może w tej kwestii lepiej było po prostu nie zadawać pytań i zwyczajnie pomóc. Sama brunetka uznała, że będzie lepiej jak po prostu jej pomoże z włosami. Nie robiła tego nigdy, ale to nie mogło być trudne. Musiała tylko przecież podążać za wskazówkami, które były na opakowaniu pudełka. Efekt końcowy nie był taki, jak sobie wyobraziła, ale nie było źle. Betty chyba nawet nie przejmowała się tym, jak wygląda i miała po prostu mieć tylko jasne włosy. Farbując je, zauważyła nieco odrostów, ciemnych i zrozumiała, że to one były powodem, dla którego chciała pomocy. Chciała poznać odpowiedzi na te pytania, ale nie chciała tak naprawdę. Czuła, że kryje się za tym straszna prawda. Po raz pierwszy od miesięcy usłyszała szczere „dziękuję” i choć nie było to nic takiego, poprawiło jej nastrój. Dzisiejszy dzień był zaskakująco dobry. Alexandra wciąż nie było i na swój sposób traktowała to jako dobry znak. Miała swobodę, nawet jeśli przez wiecznie obserwującego kota czuła się, jakby ciągle obserwował ją nieśmiertelny.

Chcąc nie chcąc, cały czas zastanawiała się nad włosami Betty. Z jednej strony nie było to nic zaskakującego, ale z kolei nie wiedziała też do końca jaki motyw się za tym kryje. I choć była ciekawa po prostu czuła, że nie powinna była zadawać pytań, które nie dotyczą jej. Krążyła z kata w kąt. Próbowała, ale nie umiała znaleźć sobie miejsca. Czuła po prostu, że lepiej będzie nie zadawać pytań, które mogłyby ją wprowadzić w niepotrzebne kłopoty. Tych miała już wystarczająco wiele, a prosić się o kolejne na własne życzenie… wolała już żyć w niewiedzy.

Zasnęła.

Drgnęła słysząc podniesione głosy. Była w sypialni na górze, za zamkniętymi drzwiami, a jednak mimo to udało się jej usłyszeć głosy dochodzące z dołu. Leżała przez kilka sekund zastanawiając się czy powinna się ruszyć. Przemyślała wszystkie za i przeciw i wysunęła nogi z łóżka. Zimnymi stopami dotknęła podłogi. Miała już wstawać, kiedy jej wzrok spoczął na leżącej na poduszce kopercie. Nagle głosy z dołu – rozbawione i należące do kobiet i mężczyzny – przestały mieć znaczenie. Na kopercie napisane było imię Anabelle, znajomym charakterem pisma. Długo myślała, że po prostu się przewidziała i to zupełnie co innego. Wahała się czy wziąć do ręki kopertę, ale w końcu to zrobiła. Wpatrywała się w śnieżnobiałą kopertę. Z jakiegoś powodu zupełnie nie chciała zaglądać do środka. Czuła, że robienie tego nie przyniesie jej niczego. Świat nagle skurczył się do sypialni i tylko Anabelle i ta koperta były obecne. Nikogo i niczego poza nimi dwiema.

W końcu ją otworzyła.

Droga Anabelle,

Nawet nie wiem od czego powinienem zacząć ten list. Obawiam się, że nigdy nie będzie wystarczająco dobrych słów, których mógłbym użyć w tym liście. Jeśli to czytasz, to znaczy, że moja wiadomość dotarła, a ja… Nigdy nie powinienem dopuścić do takiej sytuacji, która miała miejsce rok temu. Zawiodłem jako ojciec, masz pełne prawo nienawidzić mnie i matkę. Nie będę nawet próbował Cię przepraszać. Obawiam się, że nie jestem w stanie wyobrazić sobie przez ile musiałaś przejść i jak bardzo zraniliśmy cię z matką tym, co się wydarzyło. Nie potrafię sobie tego wybaczyć. Możesz mi nie wierzyć, masz pełne prawo, ale gdybym tylko mógł cofnąć czas nie dopuściłbym do tego. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego uznałem, że pół miliona będzie warte więcej niż dziecko, które wychowywałem i kochałem przez dwadzieścia lat. Od początku byłaś moim oczkiem w głowie, kochaną córeczką i spełnieniem marzeń. Teraz nie mam już żadnego prawa Cię tak nazywać.

Piszę, bo musze wyrzucić z siebie wszystko co kumulowało się we mnie przez ostatni rok. Jestem przerażony tym, jak bardzo łatwo jest się dać omotać zerom na koncie. Wiem, że nie potrafiłbym powiedzieć Ci tego wszystkiego prosto w twarz i jestem zwykłym tchórzem, który ucieka najprostszą drogą z możliwych. Już dawno powinienem być w drodze do Ciebie, zabrać moje dziecko z tamtego miejsca i zapewnić Ci bezpieczeństwo.

Straciłem moje dziecko, siebie i rodzinę – Twoja matka, Martha, nie chce nawet o niej pisać. Musisz jednak wiedzieć, że gdyby to wszystko zależało ode mnie nasze, Twoje życie potoczyłoby się zupełnie inaczej. Proszenie o wybaczenie czy zrozumienie, byłoby proszeniem o zbyt dużo. Nie wiem czy ktokolwiek zdrowy na umyśle potrafiłby wybaczyć tak obrzydliwy czyn.

Słyszałem co się stało podczas przyjęcia i… Przykro mi, kochanie. To wszystko to nasza wina, my do tego doprowadziliśmy i teraz nie możemy Cię z tego wyciągnąć. Ja nie mogę. Martha nawet nie chciała słyszeć o tym, aby spróbować Ci jakkolwiek pomóc. Jestem bezsilny Ano. Chciałem, naprawdę chciałem i próbowałem Cię z tego wyciągnąć, ale prawda jest taka, że jestem tylko słabym człowiekiem, który został bez jakichkolwiek środków do życia, znajomości i szans na uratowanie tego, na czym mi zależy najbardziej.

Może kiedyś jeszcze nadejdzie czas, gdzie się spotkamy i będziemy mogli wyjaśnić sobie wszystko. Może kiedyś, będziesz w stanie wybaczyć mi moje błędy. Może kiedyś będę jeszcze godzien tego, abyś nazywała mnie swoim ojcem.

To może być zbyt dużo do proszenia, ale jeśli istnieje taka opcja, chciałbym, abyś zapamiętała mnie takiego, jak przed tym wszystkim. Jesteś dla mnie całym światem, Bello. Od momentu, gdy pierwszy raz wziąłem Cię na ręce wiedziałem, że dzięki Tobie moje życie będzie lepsze. Rok temu straciłem wszystko co cenne, czego nie mogę już odzyskać.

Kocham Cię i przepraszam.

Tata.

Przesunęła opuszkiem palca po słowie „tata”. Nie odezwała się, nie zapłakała. Pozwoliła jedynie, aby pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. Spadła prosto na ostatnie słowo w liście, które w kontakcie ze łzą rozmazało się i teraz było niewyraźną plamą.

*~*

Nie miał żadnej pewności, że list trafi w ręce Anabelle, ale nie miał innego wyjścia. Musiał zaufać sobie i osobie, której go przekazał. Znalezienie jej zajęło mu znacznie więcej czasu niż przypuszczał, ale to napisanie listu było o wiele cięższym zadaniem. Nie było odwrotu i choć wiedział, że zachowuje się niczym najzwyklejszy na świecie tchórz, nie mógł się już wycofać. Wpatrywał się w zdjęcie córki, jedyne, które mu po niej zostało. Obok stała wypita niemal do końca butelka szkockiej. Wszystko było już przygotowane. Westchnął bezgłośnie, przesuwając kciukiem po buzi Anabelle. Uśmiechała się do niego ze zdjęcia. Miała może dopiero szesnaście, a może piętnaście lat. Nie był pewien. Była jeszcze taka szczęśliwa, niewinna i… wciąż była jego córeczką.

Zamknął oczy, przytulając do piersi zdjęcie. Upił jeszcze jeden łyk whisky. Palił mu gardło. Jeszcze jeden. Po omacku wyszukał interesujący go przedmiot. Odczekał kilka minut, które ciągnęły się w nieskończoność. Przed oczami miał te szczęśliwe dni z Anabelle. Uśmiech córki, jej głośny, zaraźliwy śmiech. Przypominał sobie każdą ważną chwilę. Począwszy od narodzin, a skończywszy na pierwszych sukcesach. Siedział z uśmiechem.

I w końcu, pociągnął za spust. 

Cześć misie. c: Przychodzę do was z kolejnym rozdziałem. Nieco spóźniona, jak zawsze, ale u mnie to już w sumie chyba normalne. ;) Nie jestem z niego zadowolona w stu procentach, ale trochę nad nim się nasiedziałam i chciałam już go wam pokazać. Mam nadzieję, że nie jest aż tak źle, jak sobie wyobrażam. C: Przy okazji chciałabym też was zaprosić do mojego nowego opowiadania The Three Of Us, rozdział pierwszy już wkrótce. Tematyka równie mocna, choć BB będzie mi ciężko przebić. Mam nadzieję, że niektórych zobaczę też i tam, a tymczasem do następnego. besos!